EdebiyatBlog & Online Blog Makale Kurgu Yaz Oku & apolitikjüpiterli

Bazı şeyler

apolitikjüpiterli — Wed, 12 Jan 2022 19:45:10 +0300

Bir kadın gemilerini uğurluyor adamın okyanusunda

Bir çocuk uçağına başkalarının gökyüzünde veda etti

Bir anne gözyaşlarıyla çocuğunun yüzünü yıkamakta

Annelerin döktüğü gözyaşları çocuklarının kaderine işler, gözyaşıyla yeşermiş çocuklar mutluluğu kurak bir toprak zanneder hep mahmurdur halleri, hep karanlıktır düşleri

Bir kuş göçtü bugün bu şehirden, son kez baktı veda etti sevgilisine, denize, dalına kıvrılıp uyuduğu ağacına...

Yağmur kiminin evine kiminin yüreğine yağar

Kar bazılarının bahçesini süslerken bazılarının ciğerini üşütüyor

Birine tüm yollar çok kısadır adım atmak kolay yürümek daha kolaydır, bir diğerinin önünde engeller, bir diğerinin yolu yok

Bir yerlerde hayaller nefesle dışarı atılmasıyla gerçek oluyor bir yerlerdeyse insanlar hayallerini rüyalarında bile görmeye görmeye unuttu

Yıldızlar kayıyor hayalleri alıp çok uzaklara götürüyor

Bizim için yetersizlik bir başkasının mucizesi

Bu dünyada ne bir terazi var ne de denge

Bu dünyada özgürlük yok, adalet sadece kitaplarda, kahve masalarında sokağa çıkınca adaletin lafı bile olmuyor

Sahip olmayı bilmiyoruz çünkü sahip olma isteğimizin bir sonu yok satın alınan hiçbir şey aslında bizim değil başkalarının çıkarlarına göre şekil alıyor mutluluklarımız

Hangi menfaat bir başkasına huzur olabilir ki, yalan karışan topluluklarda dürüst kalmaya çabalıyoruz

Bazı çocuklar uçurtma uçurtmuyor bisiklet sürmüyor tehlikeden saklanıp hayata koşuyorlar, hayatta kalmak için ölüme sarılıp yola çıkıyorlar

Bir yanda oyuncak yemek takımları bir yanda plastik toplayan çocuklar

Bazılarının oynadığı savaş oyunları birilerinin gerçeği, bomba sesine alışan silah sesini yabancılamayan nesiller oluştu ama pembe mutfaklarda hala prenses hikayeleri

Galiba insanoğlunun bulduğu büyük bir buluş var gözümüz açıkkende görmemeyi öğrendik

~Umut ve ışıkla kalın~

https://youtu.be/pt10azoOwsI

Ucuz Masal

apolitikjüpiterli — Tue, 10 Aug 2021 01:42:29 +0300

Dünya kötü bir yer mi? Bunca insan, aile, çalışan, gülen, modern ve gelişmiş bir toplum görünürde ve anlatımda mükemmel. Reklam filmi olabilecek nitelikte hayatlarımız bir elektrik faturasından ibaret. Çünkü anlatılan tüm bu şeyleri ancak televizyonlarda izliyoruz. Gerçek ne mi? Haykırış feryat ve boşluk. Tonlarca gürültünün içinde sessiz zihinler çünkü zihinler konuşsaydı ne bu gürültü ne de bu karmaşa olurdu.

Bir sistem hayal edin hep pürüzlü, hep kaygılı. Eminim hiçbir toplum yoktur ki sorunsuz olsun ama eminim bir yerlerde bazı toplumlar var ve aptal yerine konulmuyorlar çünkü onlar ihtilal toplumları bizse kurtuluş hep ihanetler ve egolarla savaşan bir toplumuz. Uykuyu seven uyanmaktan korkan bir toplumuz biz kimmiyiz biz vaatlerle dolu bir yaşamın köleleriyiz. Biz de çalışan kazanmaz bizde hile yapan kazanır. Bizde havlayan tüm köpekler ısırır. Korkuyla büyütülmüş insanlardan oluşan mücadele toplumuyuz biz. Elimizdekini de kaybetmekten korkan yeniliklere kapanan toplumuz biz. Yarına umutla bakmaya korkanların umutları yaktığı, en çok soy sop düşünen ama torunlarına hiç bir değer bırakmayanlarız biz. Yazarlar, ressamlar neden tutuklanır, yaptıkları işler yüzünden değil olur da birileri o işi anlar üstüne düşünür diye biz çalışan beyinleri tutuklar kol gücünü salarız.

Silahlar patlar şiirler susar işte o zaman güneş doğmuştur benim şehrime.

????umut ve ışıkla kalın????

Telefon Kulübesi

apolitikjüpiterli — Tue, 03 Aug 2021 13:35:46 +0300

Telefon kulübesinde geçiyor günlerim bir hayalden arama beklerken izliyorum sokaktan geçenleri herkesin gözünde yorgunluk var herkesin gülümsemesinde öfke var herkesin acelesi var herkes koşuşturuyor koca şehirde bir tek benim işim yok sanki. Bir hayalin gölgesinin izini takip ederek yaşıyorum. Bir hayali tablonun içinde çiçeklerimi suluyorum. Ben buraya nasıl geldim bana gel demedi mi o ağaç nerede şimdi. Yağmur yağan sokaklar o gelecek demedi mi kaldırımlar gülümsemedi mi beni karşılarken. Çalmayan tüm telefonlar şarkı söylemedi mi şimdi neden susuyorlar ardı boş olan bu kutu bana güzel haberler vermeyecek miydi. Hani nerede? Uçurtmam nerede kim verdi bana bu ölü kuşu. Bağırıyorum duyuyormusunuz gülüyorum niye ağlıyorsunuz buradayım işte niye gidiyorsunuz. Uçurumun sesi yükseliyor şimdide beni çağırıyor sesi ağlamaklı. Hatırlayamıyorum ben kimim sen kimdin beklediğim sen misin yoksa senin suretinde bir yabancı mı. Telefondaki şarkılar bitti ayrılık çanları çalıyor bizim için buraya kadarmış...Hayalinden beklediğim tüm güzel sözler hüzünlü bir şiir oldu dökülüyor gözlerimden. Uçurumun davetine gidiyorum . Bomboş şimdi sokaklar ben gidiyorum buradan sende gittin zaten boş kaldı mısralar onca ev var ama tek bir yuvam yok. Bu şehirde benim gibi öksüz kimsesiz yorgun ama umutlu doğacak güneşi bekliyor kara bulutların altında. Sen ve ben olmazsak hangi şehirde çiçekler açar yarım kaldı roman bu kitabı kim bitirecek hangi mutlu son bize sahip çıkacak kötü sonların merhametine kaldık. Sana okuduğum şiirler öksüz kaldı uğruna yazdığım satırlarda can çekişiyorum. Bak uçurum gülümsüyor bana denizin dalgaları vuruyor kıyılarıma beni içine çekiyor yavaş yavaş... elimdeki kuşa mirasın olan nefesimle can veriyorum bana eziyet olan bu nefes ona hayat oluyor bana kafes olan gökyüzü ona özgürlük oluyor o uçuyor ben göçüyorum...

Geç Kalmış Vedalar

apolitikjüpiterli — Thu, 29 Jul 2021 21:36:34 +0300

Evimi arıyorum kaç asırdır bilmem

Kaç gecedir susuyorum bilmiyorum

Özlediğim ne, kim unuttum

Zihnimde birkaç hatıranın ayak sesi duyuluyor

Bir defter açıp yazıyorum tüm sesleri ben sağır oluyorum onlar şiir, ben kör oluyorum onlar resim

Hatıralar mısra mısra sonsuz sessizlik içindeyiz

Anılarımız gömüldü bu sayfalara ve sonra defter kendiliğinden kapandı maziye karışmış ruhlar bugünün içinde bir beden bulamıyor

Bazen bir ses duyuyorum ya da öyle zannediyorum

Tanıdık ama uzak

Yanıma bakıyorum bir beden var gerçi o da bazen var bazen yok hayalin bile tutarsız

Sen yanımdasın ama yoksun, hiç yoktun hiç bir zaman olmadın

Madem özlediğim hep sensin yanımdaki kimdi

Özlemi geçirmeyen kavuşma neye yarar

Artık söylenebileceklerin önemi yok çünkü açılabilecek yeniden açılacak bir perde ve bu oyunu oynayabileceğimiz bir sahne kalmadı gerçi artık söylenebilecek ne kaldı

Sahi sözlerin nerede ne zaman susmuşuz biz böyle

Oysaki görülecek hesaplarımız vardı gidilecek yollar vardı ama kapkaranlık her yer

Benim ışığım gözlerindi yanlış olan o yolları bulurdum gözlerindeki ışık nerede

Kaçırma gözlerini benden korkuyorum karanlıklardan, korkuyorum kalan tüm yollardan

Bu ev yıkıcı sarsıntılar altında senin dik durasın yok bense yorgunum

Eskiden ben vardım beni çaldın artık sadece sen varsın

Var olmayan sen ve sana bürünen bir ben

Tekil şahıs olarak devam edeceksek çoğul yaşamanın ne anlamı var

Bu yolda sen olarak devam edemem

İnandığım cesur haykırışların fısıltı oldu sesin hep uzaktan duyulur oldu

Anlamıyorum, okyanuslar kadar büyük olan sevgimin içinde bu kadar çırpınışın acı çekişin neden

Beklentilerin bende mevcut değil ve ben bu yokluğun altında ezilemem

Yolun ve yolum açık olsun

Başka şiirlerin insanıyız, tamamlanamayacak cümlelerin peşinde can çekişmenin lüzumu yok

https://www.youtube.com/watch?v=nw77ZzYQk34

İnsan mıyız?

apolitikjüpiterli — Sat, 17 Jul 2021 00:51:35 +0300

Nerede yaşamak istiyorsun deseler, bir çocuğun düşlerinde derim
Öylesine saf ve tertemiz
Kimi zaman uzayda bir çiçek koklar bazen de denizin dibinde balon uçurabilirdim sınırlar olmazdı
Bize büyürken sınırların olsun dediler sınırlarımızı yıkarak... kimse birbirine sınırı aşmamayı öğretemedi çünkü onların sınır dedikleri beyinlere vurulan kelepçeden başka bir şey değil
Büyükler karşısında saygılı olmayı küçük bedenlerimizi köşelere sıkıştırarak öğrettiler biz de gücü yüksek ses ve uzun boy sanıp büyümüye koşar adım gittik
Gerçekler satın alındığı kadar dediler ve biz bulutlarda uçmaktan vazgeçtik
Bize ilk olarak hayal kırıklığını öğrettiler, söz verip tutmadılar yanımızda konuşup duyma dediler
Seni en çok biz severiz dediler başkalarına karşı düşmanlığı öğrendik
En çok sevdiğini iddia edenler en büyük psikolojik savaşları açtı biz severken düşman olunduğunu gördük
Sus dediler içimize atıp unutmayı öğrendik
Ağlama dediler biz masumiyeti unutup öfkeyle elde etmeyi öğrendik
Kendini ezdirme dediler başkalarının haklarını gasp etmeyi öğrendik
Bizi çok kırdılar kendimizi korumak için kırmayı öğrendik
Her çocuk insanlığı bilerek doğdu biz onlara yetişkin hayvanlar olmayı öğrettik

Eğer hala üzülebiliyorsanız bilin ki yeterince yasal bir insan değilsiniz. Bağırmanız ve kan dökmeniz lazım. Bu dünya ağacı uçup kaçamadığı için kesen, gökyüzünde uçan kuşu yuvasına kavuşamadan avlayanlarla dolu. Biz kendi evlatlarımız ölmesin diye başka evlatların kanını akıtırız. Kendi annemize laf ettirmez başkasının annesine söveriz. Yürekli, onurlu olmanıza gerek yok yaşamak için biraz nefret yeter.

Umut ve ışıkla kalın..

Gerçek Dünyaya İlk Adım

apolitikjüpiterli — Tue, 06 Jul 2021 13:29:37 +0300

Zihnimde kurduğum bir dünya vardı gerçek hayata tutunmak için ihtilal çıkardığım. Büyük bir savaş nice yangın ve ardından sessizlik her savaş gibi bu da bitmeye mahkum oldu. Dumanların ardından bir güneş göründü ilk başta sonra zaman geçtikçe izler belirginleşti ardından ölü bir çocuk kaldı geriye. Gerçekler uğruna gülmeyi isteyen bir çocuğu katlettim ilk başta ondan korktum çünkü sadece gülmek,sevmek, güvenmek istiyordu en büyük suç buydu bu dünya böyle yanılgılara aldanılacak bir yer değildi ciddi ve önemli bir yerdi yeşile yer yoktu bu dünyada her yer gri siyah kahverengiydi . Sonra çıkamadığım kapıları kırdım, evimi yıktım özgür olacağımı düşünerek tüm çabamla uğraştım şimdi zihnimin içinde yıkılmış bir şehrin üstünde uçan kuşların cıvıltısı var. Ölü bir çocuk ve yeni bir ben var. Uğrunda kendimi tüm izlerimi yok ettiğim dünya beni kendine köle yapmaya çalışıyor. Aldığım nefesi borç defterine yazıyor. Huzur bulduğum sokaklar için tapu istiyor. Kuşları avlıyor, herkesi ağlatıyor. Kendime hapis olmak, kendi zincirlerime bağlı kalmak bu demir parmaklıklarla çevrili dünyadan daha az canımı yakıyordu. O çocuk bana gülümsüyordu şefkatliydi burda herkes bana bağırıyor, herkes çok öfkeli. Yıktığım evde çiçekler büyüyordu burada tüm ağaçları kesip çiçekleri eziyorlar. Bana zincirlerimi kırmamı söylediler ellerimden ve ayaklarımdan kelepçelediler kendi sınırlarına gideceğim yer belli döneceğim yer belli yüzlerce ev var bu şehirde ama bir tane yuvam yok. Yüzlerce sokak var ama güven yok. Gerçekten gökyüzüne bakabildiğimiz her an özgür müyüz? Geçireceğim ömür devlet dairelerinde yazılı her şeyimi biliyorlar bana ne kaldı buna yaşamak mı denir? Bir toprak uğruna yıllarca yüklerini sırtlanmamı emirlerinde yürümemi isteyenler beni mutlu edebilir mi? Hepimiz çocuk katiliyiz bir çocuk çocukluğunu inşaatta öldürmek zorunda kaldı, bir çocuk kendini savunmak bedenine kalkan örebilmek için çocukluğunu sokaklara sattı çocukluğunu öldürmek zorunda kaldı, bir başka çocuğun hayatını tören eşliğinde yaktınız kefenini taşlarla süslediniz ışıltılı takılar taktınız alkışlarla karşılayıp al dünya evinin anahtarı dediniz işte ilk defa orda dürüst oldunuz dünyanın gerçek yönünü gösterdiniz...

Kendi dünyanızı koruyun gerçek adı verilen bu düzen için kendinizi yok etmeyin aynaya baktığınızda mükemmel bir yabancıdansa kusurları da olsa kendi kalabilmiş bir çocuğun izlerini hep gözlerinizin içinde kalbinizde taşımaya bakın sabah 8 akşam 5 arası kendinizi satmayın kazandığınızı zannettikleriniz belki kaybettiklerinizdir, sabah uyandığınız anda asıl uykunuz başlıyordur belki de kabusunuza uyanıp kötülüklere gözünüzü kapatmayın...

????umut ve ışıkla kalın????